In het jaar voordat ik met pensioen ging, hield de toekomst, mijn/onze toekomst mij sterk bezig: ‘Hoe gaat mijn leven/ons leven eruit zien, hoe blijf ik betrokken bij wat er gebeurt buiten mijn eigen kringetje en hoe wonen wij over een aantal jaren?’ Mijn droom was om vóór mijn 75e met mijn vrouw op een plek te wonen waar wij heel oud konden worden. In juli 2013 raakte ik op een zoele zomeravond op een terras aan de Piushaven in gesprek met een mij onbekende vrouw over wonen in de toekomst. Onze ideeën over met meerdere mensen samen wonen met een privé gedeelte en een gezamenlijk gedeelte kwamen overeen. Dat bracht mij op het idee om meerdere mensen hierbij te betrekken. Zo gezegd, zo gedaan. In november 2013 zaten we met 10 mensen bij ons thuis rond de tafel. Wij droomden hardop van een gebouw met levensloopbestendige woningen/appartementen, met een gezamenlijke huiskamer en dito tuin, binnen de ringbanen van Tilburg voor de nodige reuring en voorzieningen bij de hand, liefst een combinatie van huur- en koopwoningen, met mensen uit verschillende leeftijdscategorieën en met betrokkenheid op elkaar. Het balletje is gaan rollen: wij ontwikkelden een wensenlijst, gingen locaties bekijken en liepen onze eerste frustraties op, wij kwamen in contact met KilimanjaroWonen (een bureau dat CPO-ontwikkeling ondersteunt), wij presenteerden ons plan in de gemeenteraad en vele gespreken en een aantal jaren later maakten wij de afspraak met Triborgh, de ontwikkelaar van Fabriekskwartier, dat zij voor ons een plek in hun plan gingen reserveren. Nu, anno 2024, ik ben inmiddels 75, ligt er een plan, wij hebben een inspirerende groep mensen die mee doen en wij hebben een datum, waarop wij er zouden moeten kunnen gaan wonen: nog 2,5 jaar te gaan. Het is zó mooi om te ervaren dat ik mijn droom ben gaan delen met een groep mensen, met wie wij hard werken om onze droom te realiseren.

Een paar maanden geleden ben ik mee gaan doen met het project wooncollectief Remise. Bij wijze van toeval stuitte ik op het krantenartikel over de informatieavond Remise, het hing uitgeknipt bij een vriendin aan het prikbord. Ik woon niet in Tilburg, dus ik lees de krant niet waar het stukje in stond. Ik woon in Moergestel, 35 jaar geleden zijn Frank en ik daar gaan wonen met onze dochters van 1 en 3 jaar. We verhuisden voor de tuin , het leuke oude huis waar we met veel enthousiasme gingen klussen. Het dorp is rustig en ideaal voor kinderen, we konden zelfs meedenken over het opzetten van een nieuwe openbare school, voorheen waren er alleen katholieke scholen. Mijn werk was altijd in Tilburg, voor cultuur en kroeg ben ik ook vaak die kant op gekomen. Momenteel woon ik alleen in dat mooie oude huis, Frank is overleden en mijn dochters zijn natuurlijk het huis uit. Meer dan 10 jaar geleden ben ik gaan kijken naar een huisje in Tilburg, kleiner en dichterbij de plekken waar ik graag kom. En er zijn veel aantrekkelijke huisjes voorbij gekomen, maar geen enkele keer voelde ik verbondenheid, miste het vertrouwen dat ik me daar thuis zou gaan voelen. Wie worden mijn buren, zijn het mensen wiens neus een beetje dezelfde kant op opstaat als de mijne? En hoe staat mijn neus dan? Natuurlijk heb ik daarover nagedacht en ik denk dat er in mijn studententijd al een zaadje geplant is, ik vind het fijn om met mensen te zijn. Om te kunnen zeggen wat me bezig houdt, om samen vorm te geven aan een goede wereld, om elkaar te inspireren en te motiveren, om van elkaar te leren en creatief te zijn. Ik ben met de mensen van Remise meegegaan en het voelt heel goed. Ik voel de verbondenheid en de verantwoordelijkheid om iets goeds op te zetten. We denken na over milieuvriendelijk bouwen, over een natuurlijke tuin , over een groepsruimte waar we elkaar kunnen treffen en activiteiten kunnen ontplooien. De oude garde van de groep is al vele jaren aan het zoeken naar een goede plek, ze hebben al veel werk verzet. De beeldspraak van Willy kwam voorbij: als je meedoet, spring je op een rijdende trein. Ik heb het idee dat ik op het juiste perron stond en voel dat deze trein naar een mooie bestemming rijdt.